گر مرا بشناسی نه به اسم ،

نه به چشم نه به یک لحظه

نگاهی کوتاه و نه با خنده ی

یک عابر و یک بیگانه گر مرا بشناسی

با سکوتم که ز جام عطش…

یادم نیست طلوع اولین گل سرخ بود

یا غروب آخرین نرگس زرد ؟!

که پروانه ها تو را در من سرودند یادم نیست

اولین شعرم را برای تو که باران کجا می خواند و پنجره…

کسی در راه است …

به صدای قدم هایش گوش جان

می سپارم از پشت قدیمی ترین

خاطره ها می آید از او صمیمی تر …

کسی با من نیست راز داغ شقایق را می…

تنهــــا تویی،تو! که میتپی به نبض این رهایی…

تو فارغ از وفور سایه هایی…

باز آ… که جز تو جهان من حقیقیتی ندارد…!

تو میروی که ابر غم ببارد به سمت ماندنت راهــی نمیشوی چـرا؟…

  هوا آرام شب خاموش راه آسمان ها

باز خیالم چون کبوترهای وحشی می کند

پرواز رود آنجا که می بافند کولی های جادو،

گیسوی شب را تنم را از شراب شعر چشمان تو خواهم…

از دل افروزترین روز جهان خاطره‌ای

با من هست به شما ارزانی ؛

سحری بود و هنوز گوهر ماه به گیسوی

شب آویخته بود گل یاس، عشق

در جان هوا ریخته بود من به دیدار…

شاید آرام تر میشدم فقط و فقط ……..

اگر میفهمیدی….. حرفهایم به همین

راحتی که می خوانی نــــوشته نشده اند!!